„Prywatyzując
Polskę” to publikacja z pogranicza antropologii, socjologii i ekonomii. Choć
mamy do czynienia z pracą naukową, czyta się ją jak reportaż, esej i
błyskotliwy felieton w jednym. Ta atrakcyjność formy to nie jedyna zaleta
książki. Równie ważne jest to, co chce pokazać Dunn i w jaki sposób to robi.
Autorka pragnie sportretować funkcjonowanie fabryki Alima-Gerber oraz podejście
pracowników do firmy, która właśnie została sprywatyzowana. Stara się
ograniczyć dystans wynikający z faktu, iż przybywa z zewnątrz. Zatrudnia się
więc w fabryce. Ma co prawda pozycję uprzywilejowaną, bo może się dość
swobodnie przemieszczać między różnymi grupami pracowników, ale jednocześnie
staje się częścią wspólnoty. Badaczkę interesują systemowe zmiany i ich wpływ
na postrzeganie istotności wprowadzanego na rynek produktu, na funkcjonowanie
zespołu pracowników, na sposób motywowania i na postrzeganie stosowanej kontroli.
Co ciekawe, różnorodność oferty z okresu komunizmu zostaje zastąpione w
kapitalizmie przez znacznie zubożoną, za to podobno bardziej specjalistyczną
ofertę. Ograniczenie liczby produktów wpływa na unifikację zadań. Tym samym
aktywność szeregowych pracowników staje się mocno powtarzalna, mało kreatywna,
nużąca i mechaniczna. Dunn bardzo krytycznie podchodzi do menadżerów
organizujących w kapitalizmie pracę. Mocno kładzie nacisk na wady wynikające z
oczekiwania powszechnej standaryzacji. Udaje jej się również pokazać, w jaki
sposób reklama dotycząca kontroli jakości, staje się przekazem, w który wierzą
i którego przestrzegają pracownicy. Książka Dunn pokazuje rzecz wyjątkową, a
mianowicie proces, w którym ujawnia się podobieństwo ideowe między komunizmem a
kapitalizmem. Oczekiwania w stosunku do pracowników sprowadzają się do
preferowania standaryzacji jako synonimu doskonałości, a nowoczesność, która
teoretycznie ma akceptować indywidualność jednostki, prowadzi do podtrzymania i
wytworzenia nowych form klasowości.
Elizabeth
Dunn, Prywatyzując Polskę. O bobofrutach, wielkim biznesie i restrukturyzacji
pracy, przeł. Przemysław Sadura, wstęp: David Ost, Wydawnictwo Krytyki
Politycznej, Warszawa 2017.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz