Książka
Ronsona to ciekawe połączenie literatury popularnonaukowej z reportażem oraz
esejem społeczno-obyczajowym. Autora interesuje to, w jaki sposób nowe media
umożliwiają wprowadzanie w życie piętnowania prowadzącego do zmiany życia tego,
kto doświadczy owego internetowego linczu. Zwraca uwagę na sytuację
nieadekwatności okazanego emocjonalnego zaangażowania do czynu, który zazwyczaj
jest przejawem głupoty, braku zastanowienia, złego zrozumienia intencji. Skutki
danego nieprzemyślanego działania bywają dużo trwalsze niż wyrok sądowy i
konieczność odbycia kary. W tym wypadku nikt nawet nie udaje, że chce wysłuchać
oskarżonego, nienawiść w stosunku do napiętnowanego gwałtownie wzrasta, a
wizerunek osoby doświadczającej owego publicznego zawstydzenia zostaje
niejednokrotnie trwale zmieniony. Ronsona interesuje nie tylko to, w jaki
sposób owa lawina negatywnych komentarzy powstaje. Zwraca też on uwagę na
świadomość (lub jej brak) tych, którzy w owej nierównej walce odgrywają
kluczowe role. Przedmiotem analizy jest przede wszystkim Twitter, jednak
poczynione przez autora obserwacje, dotyczące ofiar i prześladowców oraz tego,
jak łatwo obie role może odgrywać każdy z nas, są aktualne także w kontekście
innych mediów społecznościowych. Warto więc potraktować je jako ciekawy głos w
dyskusji na temat wolności, odpowiedzialności i władzy sprawowanej nad drugim
człowiekiem. To, co wirtualne, kształtuje w sposób bezpardonowy świat realny.
Ronson nie ma złudzeń, że gotowość linczu jest praktyką przypisaną do
społecznej aktywności człowieka. Media społecznościowe sprzyjają zaistnieniu
złudzenia polegającego na przekonaniu, że jesteśmy bezkarni. Tymczasem, co
autor ciekawie i przekonująco udowadnia, władza, nawet ta sprawowana w sieci,
bywa podniecająca i pociągająca. Psychologia grupy oddziałuje na jednostki
niezwykle silnie, zwłaszcza że sieć oferuje rodzaj fałszywego oczyszczenia w
postaci nierealności i rzekomej tymczasowości.
Jon
Ronson, #WstydźSię! O jednej z najbardziej niedocenionych sił rządzących
światem, przeł. Katarzyna Dudzik oraz Olga Siara, Wyd. Insignis, Kraków 2017.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz