Publikacja Andrzeja Brzezieckiego budzi mieszane odczucia. Przede wszystkim z tego powodu, że niejasny status gatunkowy powoduje pewnego rodzaju chaos związany z ustaleniem hipotetycznego odbiorcy. Autor nie pisze reportażu historycznego. To raczej książka historyczna o charakterze popularyzatorskim, nastawiona na przystępność i chronologiczną prezentację wydarzeń. Jednocześnie dużo w tym oczywistości, bo to nie jedyna książka, w której z dzisiejszej perspektywy przedstawiany jest okres komunizmu i najważniejszych postaci epoki. Dobry tytuł nie wystarczy więc, by intrygująco opowiedzieć o nieoczywistych relacjach i skomplikowanych układach obecnych w tamtych czasach. Tekst Brzezieckiego wydaje się być opowieścią bez pomysłu. Informacyjne relacjonowanie literacko jest mało atrakcyjne. Trudno także powiedzieć, by książka była szczególnie ciekawa ze względów faktograficznych. Na okładce pojawia się sugestia, zasygnalizowana zresztą na końcu książki, że betonowość nie zniknęła wraz ze zmianą systemu. Szkoda, że autor nie pokusił się na pokazanie tego stanu umysłu także we współczesności. Wówczas komunizm byłby punktem wyjścia, a określone postawy zostałyby scharakteryzowane jako takie, które przetrwały lub wracają. Tymczasem mamy do czynienia z książką, w której dominuje oprowadzanie krok po kroku, cały czas na tym samym tonie, bez szczególnych zwrotów akcji, potoczystości i bez umiejętności budowania napięcia. Świadczy to o kompozycyjnym pójściu na łatwiznę. Rozczarowujące.
Andrzej Brzeziecki, Betonowy umysł. Historia twardogłowych towarzyszy z PZPR, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz