Pomysł na książkę jest, wydawałoby się, prosty. Wywiad-rzekę poprzetykano krótkimi, ale treściwymi, wspomnieniami tych, którzy z bohaterką książki współpracowali. To nie tylko aktorzy, ale i inni ludzie pracujący nad tym, co dzieje się na scenie, przyjaciele, znajomi, taksówkarz, a nawet lekarz weterynarii, zajmujący się psem Celińskiej, oraz ów pies w żartobliwym, oczywiście, monologu. Historia kariery zawodowej zostaje więc dobrze skomponowana z fragmentami dotyczącymi prywatności, a osobista relacja bohaterki z tym, jak widzą, pamiętają, myślą o niej ci, z którymi na dłużej lub krócej zetknęła się w życiu. Warto zauważyć, że w zderzeniu tym nie słychać fałszywej nuty, biograficzna opowieść jest spójna, a Stanisława Celińska z dużą odwagą opowiada o tym, co trudne, a może nawet kontrowersyjne. Mam tu na myśli zwłaszcza sceniczną odwagę aktorki oraz umiejętność i gotowość przekraczania granic wtedy, gdy jest to potrzebne, uzasadnione, otwierające na nowe sensy. Czytamy np. o jej podejściu do roli, o umiejętności budowania tego, co w roli prawdziwe i autentyczne, o eliminowaniu wstydu i sugestywności realizowanego na scenie przełamywania tabu. Połączenie osobistych relacji o znajomości i pracy ze Stanisławą Celińską z wywiadem-rzeką okazuje się również dobrym pomysłem na pokazanie, jak może ze sobą współgrać to, co obserwowane jest z zewnątrz, z tym, co widziane jest od środka. Fakt, że w tym przypadku mamy do czynienia z uzupełnieniem, poszerzeniem, uszczegółowieniem tego, co opowiada bohaterka, to jeszcze jeden dowód tak często przywoływanej we wspomnieniach szczerości i uczciwości artystki. Książka ta to także znakomita opowieść o życiu teatralnym i filmowym, o zmianach zachodzących w środowisku, o sile i pokonywaniu słabości, ale i o konieczności poszukiwania i akceptowania nowych wyzwań. Cieszy więc bardzo jej wznowienie.
Niejedno przeszłam. Stanisława Celińska w rozmowie z Karoliną Prewęcką, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2020.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz