Autobiograficzna powieść Giraud to z jednej strony próba domknięcia dotąd niezakończonej żałoby, z drugiej wejście w pozycję obserwatorki i przyjrzenie się własnej traumie w taki sposób, jakby dystans miał i mógł cokolwiek zmienić. Ta podwójność wydaje się bardzo ciekawa. Dzięki niej zaangażowany i emocjonalny charakter opowieści pisarki staje się zarazem analityczny i neutralny. Zrozumieć siebie i wyjaśnić pokrętne decyzje losu – to zadania do wykonania, ale i punkt odniesienia wprowadzający autorkę nieustannie w chaos emocji, cierpienia, pożegnania, do którego nie miało tak szybko dojść. Żona po latach opowiada o stracie męża. Zrozpaczona kobieta nie potrafi zapomnieć o mężczyźnie, który zginął. Śmierć staje się nie tylko niechcianym gościem w ich życiu, ale i kompletnie nieprzewidzianym. To wszystko, co wydarzyło się przed laty i co przerwało szczęśliwy związek, nie było w żaden sposób zapowiadane. Koniec przyszedł tak po prostu – okrutnie, bez krygowania się, ostatecznie. Bez możliwości odwrotu. Giraud zastanawia się, co by było gdyby drobne zdarzenia tuż przed katastrofą potoczyły się zupełnie inaczej. I choć to rozważanie wydaje się stosunkowo oczywiste – jest przecież chyba najczęstszą reakcją na to, co wiąże się z nieodwracalnym, to jednocześnie udaje jej się zachować emocjonalny i zarazem intelektualny charakter stawianych pytań. W tle pojawia się bowiem istotne zagadnienie, a mianowicie zastanawianie się nad tym, czy jesteśmy w stanie w ogóle cokolwiek zaplanować i czy przypadek lub zbieg okoliczności nie sprawują nad naszym życiem władzy większej od racjonalnego myślenia o przyszłości.
Brigitte Giraud, Żyć szybko, przeł. Dorota Malina, Wyd. W.A.B., Warszawa 2024.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz