Książka
ta tylko pozornie jest biografią indiańskiego wodza Czerwonej Chmury. Tak
naprawdę bowiem mamy do czynienia z literaturą wojenną najwyższej próby. Cała
opowieść koncentruje się na walkach między rdzennymi mieszkańcami ziem a
wojskami Stanów Zjednoczonych. Pokazana zostaje nie tylko różnica w
postrzeganiu bitwy, traktowaniu wroga, myśleniu o koncepcji podjętych działań,
ale również podobieństwa, jeśli chodzi o okrucieństwo i okazywaną sobie
wzajemnie pogardę. Biali zdają się początkowo sądzić, że nie będą mieli
większego problemu z pokonaniem przeciwnika. Z kolei czerwonoskórzy długo nie
uświadamiają sobie powagi sytuacji i chętnie dają się omamiać świecidełkami i
alkoholem. Clavin oraz Drury pokazują zatem zderzenie dwóch koncepcji myślenia
o świecie, dwóch wizji społeczeństwa i dwóch modeli toczenia walki.
Naturalistyczne opisy tego, w jaki sposób Indianie tradycyjnie traktowali ciała
wrogów, przedstawione zostają bez emocjonalności, za to z wyraźnym poczuciem
konieczności wspomnienia o brutalności, cechującej tak naprawdę obie strony. Autorzy
przytaczają bowiem również bestialskie tortury będące dziełem białych. O ile
jednak te pierwsze uznawano za typowe dla Indian, o tyle drugie piętnowano jako
przejaw barbarzyństwa i coś, co zdarzyć się mogło tylko w wyjątkowej sytuacji. Fakt
ten stanowi niezbity dowód kolonialnej wyższości oraz traktowania przeciwnika jako
przedstawiciela społeczności stojącej w hierarchii niżej. Odtworzenie biografii
Czerwonej Chmury staje się okazją do pokazania nowego typu myślenia o konieczności
zjednoczenia się przeciwko wspólnemu wrogowi, realizowaniu w bitwie wcześniej
zaplanowanej strategii i postawieniu na podporządkowanie walki, obowiązującym
jej uczestników, regułom. Historia indiańskiego wodza, ostatecznie dożywającego
starości i mieszkającego w rezerwacie, to uchwycenie atmosfery czasów, w
których toczyła się walka dwóch sił – jedna, reprezentowana przez
czerwonoskórych, nie miała już szansy na przetrwanie, druga, emanująca ze
strony białych, spodziewała się triumfu, nawet jeśli zdarzały jej się klęski,
upadki i porażki. Życiorys Czerwonej Chmury to także przykład ocalenia pamięci
i oddania głosu osobie, która była głównym uczestnikiem wydarzeń. Istnieje
bowiem autobiografia wodza, którą spisano w sposób zapośredniczony, dzięki
gotowości słuchania, chęci opowiadania i świadomości wagi obu tych czynności.
Tom
Clavin, Bob Drury, Serce wszystkiego, co istnieje. Nieznana historia Czerwonej
Chmury, wodza Siuksów, przeł. Adam Czech, Wyd. Czarne, Wołowiec 2017.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz