Moreno Durán koncentruje się na tym, co w środku, wewnątrz, co nie jest wypowiadane i co często bywa skrywane przez długi czas. Los kobiet zostaje potraktowany jako doświadczenie jednostkowe, formacyjne, intymne, ale jednocześnie wspólnotowe, pozwalające widzieć odbicie przeżyć własnych w biografii kogoś innego. Moreno Durán jest zainteresowana dziedziczeniem traumy – tej związanej z nieuchronnym zetknięciem się z Wielką Historią, tej wpisane w związki naznaczone gwałtownymi emocjami, czy tej wpisanej w dzieciństwo, które kształtuje niejako bez wiedzy i woli tego, kogo dotyczy. W tle mamy ważne opozycje między wojną domową w Hiszpanii a próbą ocalenia zwyczajności, prowincją a centrum, ucieczką a mierzeniem się z trudnościami na co dzień, przywiązaniem a odrzuceniem. Moreno Durán właściwie rezygnuje z dialogów. Zamiast tego rytm opowieści zostaje podporządkowany krótkim rwanym zdaniom, mającym oddać sposób myślenia i przywoływania wspomnień. Kluczowe umocowanie, co odsłaniane jest właściwie ze strony na stronę, opiera się na potrzebie utrwalenia tego, co się przeżyło, i świadomego powrotu do decyzji i wydarzeń z przeszłości. Pytanie o to, ile można powiedzieć, ile powiedzieć się da i ile chce się powiedzieć, organizuje zarówno własną perspektywę, jak i postrzeganie doświadczeń innych kobiet z rodziny. Nieoczywiste.
Aroa Moreno Durán, Odpływ, przeł. Katarzyna Okrasko, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz