Leonardo Padura znany jest polskiemu czytelnikowi z jednej strony ze świetnych, nieoczywistych kryminałów, w których melancholijna atmosfera upadku i niełatwa historia Kuby znakomicie mieszają się z rozwiązywanymi przez głównego bohatera sprawami, z drugiej z powieści o charakterze społeczno-obyczajowym, w których historia potrafi zniszczyć i kształtować na własnych zasadach zwykłych ludzi. „Jak na wietrze pył” zalicza się do tego drugiego nurtu, choć i tutaj mamy do czynienia z prywatnym śledztwem, odsłaniającym skomplikowane relacje między dawnymi przyjaciółmi oraz niemożliwy do przerwania związek z Kubą. W historii opowiedzianej przez Padurę jest coś rozpaczliwego i mrocznego zarazem. Melodramatyczność zostaje przełamana ostatecznością tego, co wiąże się z realiami politycznymi, ograniczeniami wolności, niemożnością wyboru miejsca do życia. Powieść toczy się dwutorowo. Poznajemy losy grupy przyjaciół wtedy, kiedy byli młodzi, oraz dwadzieścia kilka lat później, kiedy ich drogi dawno się rozeszły, ale jednocześnie dawne pytania, tajemnice i emocje nadal ich łączą. Padurze udaje się z wielkim smakiem połączyć codzienność z nadzwyczajnością, rytm emocji porządkujących trwałość relacji z wielkimi namiętnościami niszczącymi wszystko na swojej drodze, lojalność z jej brakiem i ze zdradą, nie do końca wypowiedziane uczucia, za którymi stoją konkretne czyny, i milczenie oparte na trosce, fascynacji, przyjaźni i niechęci do jeszcze większego zniszczenia. „Jak na wietrze pył” to także powieść o emigracji i ciągle istniejącej więzi z ojczyzną. Ten paradoks marzenia o ucieczce z Kuby i pragnienia zobaczenia jej ponownie, czujnego wypatrywania „kubańskości” wokół oraz mieszanki miłości i nienawiści do kraju zostaje tutaj pokazany bardzo wiarygodnie i z uwzględnieniem tego, co moglibyśmy określić mianem specyfiki kulturowej. Warto!
Leonardo Padura, Jak na wietrze pył, przeł. Adam Elbanowski, Wyd. Noir Sur Blanc, Warszawa 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz