Opublikowanie wyboru tekstów Leili Guerriero to ważny krok na drodze przybliżania polskiemu czytelnikowi sztuki dziennikarskiego fachu rodem z Ameryki Południowej. Jedna z książek argentyńskiej autorki jest co prawda dostępna na naszym rynku od kilku lat – mowa o „Samobójcach z końca świata”, ale faktem pozostaje ciągle zbyt nikła wiedza na temat tego, o czym się pisze i jak się dokumentuje rzeczywistość w przywołanych rejonach świata. Autorski wybór Beaty Szady wydaje się bardzo trafny. Autorka tomu „Ulica mnie woła” słusznie uznała, że najlepszym pomysłem na zbudowanie pomostu między tekstami Guerriero a czytelnikami będzie pokazanie tych opowieści, których bohaterowie mogą być w jakiś sposób rozpoznawalni w Polsce. To dlatego natkniemy się tutaj m.in. na historie związane z funkcjonowaniem w Argentynie dyktatury wojskowej, portrety kobiet – partnerek znanych artystów, rozważania dotyczące pisania i uprawiania zawodu dziennikarza. Wypowiedzi dotyczące warsztatu przeplatają teksty reporterskie. Widać w nich pasję, żarliwość, chęć zdefiniowania tego, co wiąże fachowe przygotowanie z emocjami i zaangażowaniem. Stylistyka tych tekstów bliska jest manifestom. Z kolei portety lub – tak chyba też można powiedzieć – reportaże biograficzne dobrze oddają ciekawe i nieoczywiste balansowanie między potrzebą opowiadania i niechęcią do spotykania się. Teksty te mają różny charakter. Ten poświęcony pisarzowi Martínowi Kohanowi wydaje się bardziej umocowany w teraźniejszości, trochę niedokończony, fragmentaryczny. Te opisujące kobiety poświęcające siebie swoim mężczyznom wydają się bardziej zniuansowane. W efekcie możemy nie tylko porównywać postawę Dorotei Muhr, związanej z Juanem Carlosem Onettim, i zachowanie Maríi Kodamy, towarzyszki życia Jorgego Luisa Borgesa, ale też zastanowić się nad takimi kwestiami jak kobieta jako towarzyszka wielkiego artysty, pielęgnowanie dziedzictwa po artyście czy rezygnacja z siebie na rzecz dobitniejszego zaistnienia utalentowanego partnera. Oba teksty wybrzmiewają bardzo niepokojąco i choć ich bohaterki akcentują swoją wolę, to jednocześnie ich losy budzą smutek. Guerriero potrafi wydobywać napięcie z portretowanych życiorysów. Widać to chociażby wtedy, kiedy opisuje legendarnych mistrzów tanga. Tekst zdaje się wybrzmiewać rytmem opisywanego tańca i odtwarzać łączące i dzielące bohaterów miłość i nienawiść. Intrygujące!
Leila Guerriero, Nitrogliceryna niepokoju. Reportaże, portrety, rozważania o dziennikarstwie, przeł. Bogumiła Lisocka-Jaegermann i Beata Szady, wybór i wstęp: Beata Szady, Wyd. Dowody, Warszawa 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz