To dystopia, która wydaje się dialogować z serialem „Czarne lustro”. Małżeństwo w kryzysie, a właściwie na etapie uświadamiania sobie zaistniałego rozstania, próbuje żyć intensywnie. To „intensywnie” ma oznaczać twórczo, namiętnie, obojętnie na istniejące wcześniej emocje. Aki i Lenita nie są już razem, ale tak naprawdę żyją nie swoim życiem, ale życiem byłego partnera. Ponieważ wszędzie zamontowane są kamery, nawet seks uprawiają z myślą o tym, że obserwuje to dawny małżonek. Wyzwolenie, pełna otwartość, ekshibicjonizm, nieukrywanie niczego miały prowadzić do szczerości, tymczasem stają się fundamentem kłamstw. Bliskość, w ramach której odsłonięto wszystko, rodzi obcość. Aki i Lenita nawet w kontekście twórczości oddalają się od siebie. Paradoksalnie, bo ich pisanie staje się z kolei podejrzanie podobne. Czy to efekt ich dawnej bliskości, czy może fałszu, kryjącego się za pozorną otwartością? Przyzwyczajeni do inwigilacji bohaterowie czują się zagubieni, kiedy brakuje prądu. Bez cudzego spojrzenia nie do końca czują się sobą. Przestają być widziani i obserwowani. Sami już chyba nie umieją do końca siebie dostrzec. Zagubili autentyczność w rzekomo prowadzącym do prawdy odsłonięciu wszystkiego. Intrygujące!
Eríkur Őrn Norðdahl, Głupota, przeł. Jacek Godek, Wyd. Marpress, Gdańsk 2025.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz