Esej Marcina Wichy to przykład uważnego patrzenia połączonego z wrażliwością i gotowością świadomego rozglądania się za warstwami, ukrywającymi to, co było, oraz zapowiadającymi to, co dopiero będzie. Fragmentaryczny, nieco rwany sposób opowiadania oddaje atmosferę spaceru, który opiera się na spontanicznym przyuważeniu szczegółów. Nie tyle więc chodzi tutaj o systemowe zdążanie do celu przy jednoczesnym notowaniu głównych punktów odniesienia, co raczej o poddanie się chwili, zrozumienie wagi momentu, stwierdzenie istotności tego, co zawiera się w wieloznacznym „teraz”. Konkretna, tytułowa przestrzeń zyskuje swoją podwójną reprezentację – tekst Wichy pozwala dostrzec przemijanie, zdjęcia Rayss umożliwiają zachowanie tego, co nietrwałe i pozornie nieistotne. Jeśli zwrócimy uwagę na fragmenty eseju, szybko zorientujemy się, że rytm przechadzki, spaceru, swobodnego przemieszczania się organizuje opowieść. Jest w niej to, co wczoraj, ale i to, co dzisiaj. Zachowane i zapamiętane sąsiaduje ze zniszczonym i zapomnianym. Miejsce okazuje się szybko gojącą się raną. Utracone błyskawicznie zastępuje nowo narodzonym, a stare nowym. Wicha proponuje własną wersję opowiadania fragmentów miasta – w relacji, w uważności, w przekonaniu, że przypadek może otworzyć na to, co kluczowe dla opowieści, a fragment bywa jedynym zachowanym znakiem całości.
Marcin Wicha, Kamionek, zdjęcia: Agnieszka Rayss, Wyd. Muzeum Warszawy 2025.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz