Rybacka wioska
Farol staje się w tej reporterskiej opowieści miejscem skojarzonym z
bezpieczeństwem, ale i miejscem, w które wpisane jest zagrożenie wynikające z
ekspansji nowego. Lewisowi udaje się sportretować ten mały, zamknięty świat w
chwili, kiedy się zmienia. To, co konstytuowało tożsamość wioski przez lata,
odchodzi w przeszłość, a otwarcie się na turystów zamienia się w triumfujący
spektakl samozniszczenia. Lewis jest nie tylko uważnym obserwatorem,
dostrzegającym szczegóły, których nikt nie zauważa, choć są ważne, ale też
uczestnikiem wydarzeń. Chęć odpoczynku i wycofania się po wojnie skutkuje
wejściem w tę hermetyczną, rządzącą się swoimi prawami społeczność. Wieś, w
której zamieszkuje autor, opiera się na władzy matriarchalnej (malowniczy
portret Babci) oraz panoszących się wszędzie kotach. Życie toczy się tutaj od
połowu do połowu. Kiedy ryby zostają sprzedane, mieszkańcy mają pieniądze,
jeśli wyprawy w morze są nieudane, żyją na kredyt. Z wioską Farol sąsiaduje
wioska rolników. W niej źródłem utrzymania jest las korkowy, zaś wszędobylskie
koty zastępują psy. Niewchodzenie sobie w drogę, zgoda i współpraca pewnego
dnia odchodzą w niepamięć. Być może zapowiedzią końca było już to, że rybacy nieszczególnie
przejęli się usychaniem lasu, stanowiącego podstawę bytowania rolników. Być
może zwiastunem nadchodzącej katastrofy były ryby, których udawało się złapać
mniej niż kiedyś. Być może źródłem kryzysu była łatwość, z jaką mieszkańcy Farol
poddali się cudzej sile przekonywania. Lewis pokazuje bowiem, że za zasadami,
zwyczajami, przesądami, budującymi fundament pielęgnowanej tradycji, kryje się
również ta ciemna strona. Mrok ujawnia się wówczas, gdy ten Inny zostaje
napiętnowany i gdy odrzucenie burzy wypracowany przez lata spokój. Lewis bardzo
sugestywnie oddaje rytm biografii wsi, w której ryby, koty i kozy odgrywają
pierwszoplanowe role. Codzienność jest celebrowana w opowieściach, które
powstają w barze. Odpoczynek dzieje się w cieniu przedziwnej, odstraszającej
swoim widokiem, syreny. Nikt nie chce na nią patrzeć, ale nikt też nie wyobraża
sobie jej zniknięcia. Nowe, związane z przybyciem turystów, przynosi konsekwencje,
których nie da się cofnąć. Zniszczona przyroda, porzucenie wykonywanych od
wieków zajęć, zburzenie struktury, na której opiera się miejscowa społeczność,
wreszcie zmiana, jaka zachodzi w systemie wartości. Lewis bardzo wiarygodnie
oddaje nieuchronność zmian, ale i ich bezlitosność, barbarzyństwo wpisane w
nowoczesność, ale i brutalność związaną z tradycją, wreszcie stałość wypieraną
przez tymczasowość. Dzięki temu historia ta staje się nie tylko opowieścią o
wiosce Farol, ale i czymś więcej – metaforą tego, co się powtarza w różnych
miejscach i w różnym czasie.
Norman Lewis, Głosy
starego morza. W poszukiwaniu utraconej Hiszpanii, przeł. Janusz Ruszkowski,
Wyd. Czarne, Wołowiec 2015.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz