„Ostatni trop” to przykład reportażu kryminalnego, który koncentruje się nie tyle na samej zbrodni i śledztwie, co przede wszystkim na słowach. To właśnie umiejętność komunikowania się i wydobywania zeznań okazują się w tym wypadku najistotniejsza. Bowden rekonstruuje wznowienie sprawy dotyczącej zaginięcia dwóch sióstr w 1975 roku. Trzydzieści osiem lat później bezradność i brak odpowiedzi zostają zastąpione działaniem, a wszystko to z tego powodu, iż jeden z policjantów zwraca uwagę na zeznanie młodego wówczas mężczyzny, które wcześniej zostało właściwie zbagatelizowane. Rozmowy przytoczone w książce to prawdziwy majstersztyk rozgrywania podejrzanego. Jesteśmy świadkami prób nakłonienia mężczyzny do ujawnienia tego, co wydarzyło się przed laty, wszystko bowiem wskazuje, że uczestniczył on w porwaniu i był współodpowiedzialny za zniknięcie dziewczynek. Bowden znakomicie buduje napięcie, nie próbuje niczego przyspieszać, pokazując, jak żmudna i wymagająca wiele cierpliwości i inteligencji była praca śledczych. Tak naprawdę reportaż ten można by z powodzeniem uznać za znakomitą lekcję umiejętności komunikowania się, docierania do drugiego człowieka, skłaniania go do opowiedzenia tego, co ukrywa, oraz takiego rozpisania relacji ludzi znających podejrzanego, aby stworzone napięcie wpływało na ujawnianie tego, co trzymano w tajemnicy. Fakt, że wszystko tutaj toczy się w słowach, za pomocą słów, miedzy słowami jest szczególnie fascynujący, zwłaszcza że ostatecznie udaje się sprawę wyjaśnić i poznać tragiczny koniec sióstr Lyon. Książka Bowdena okazuje się również dobrym przypomnieniem, że dowody pojawić się mogą nawet po wielu latach, a odkrycie sprawców zbrodni to działanie na rzecz pamięci i godności ofiar. Warto.
Mark Bowden, Ostatni trop. Tajemnica zaginięcia sióstr Lyon, przeł. Mariusz Gądek, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2020.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz