Że powieść Gaugera jest w klimacie kafkowskim, dowiadujemy się już z odautorskiego wprowadzenia na skrzydełku okładki, szybko też zauważamy to sami podczas lektury. Jesteśmy gdzieś daleko, w arabskim kraju bez nazwy. Główni bohaterowie to mężczyźni, którym z różnych powodów nie udało się opuścić tego miejsca. Przypadkowe, choć być może jednak zaplanowane, spotkanie na lotnisku skutkuje zamieszkaniem razem w pokoju hotelowym. Czekanie na informacje z lotniska trwa, wydłuża się, właściwie do końca nie wiadomo, kiedy wreszcie uda się uzyskać wiadomość o możliwym do zrealizowania locie. Hotel zamienia się w więzienie i zarazem zupełnie inny, trochę nierzeczywisty, a jednocześnie bardzo realistyczny, funkcjonujący jakby poza czasem i poza własnym życiem świat. Tytułowa „Imitacja życia” to znakomite skwitowanie tego, co dzieje się w codzienności bohaterów – przyjaciół na chwilę, współlokatorów z konieczności, nieznoszących się, ale i zmuszonych do współegzystowania. To, co ma miejsce wokół nich, ma w sobie coś niepokojącego, złudnego, mrocznego. Zwłaszcza gdy okazuje się, że kolejne piętra hotelu muszą być opróżnione. Pozornie katastrofy nie widać, wiemy jednak, że tak naprawdę się dzieje, jest bardzo blisko, nie da się od niej uciec. Osaczenie paradoksalnie przynosi także rodzaj wyzwolenia. Obaj mężczyźni znajdują w sobie odwagę do zmierzenia się z własną biografią, bo ta z oddali wydaje się trochę nieprawdziwa, trochę nierealna, z innego świata. Na zewnątrz wszystko się rozpada, w hotelu upadek postępuje po cichu, lecz nieuchronnie, bohaterowie natomiast zaczynają się do tej przedziwnej rzeczywistości powoli przyzwyczajać. Gauger dobrze oddaje to rozdwojenie – chaos i porządek, zwyczajność i katastrofa, rodzina i dalekie egzotyczne podróże, życie i śmierć, możliwość przemieszczania się i więzienie. Warto.
Soren Gauger, Imitacja życia, przeł. Krzysztof Umiński, Wyd. korporacja ha!art, Kraków 2021.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz