Książka Caroline Crampton to bardzo ciekawe połączenie prozy autobiograficznej z esejem kulturowo-społecznym. Autorka zderza osobiste doświadczenie ciężkiej choroby w wieku nastoletnim i późniejszego, trwającego do dzisiaj wyczulenia na zagrożenie różnymi dolegliwościami, z celnymi, niebanalnymi i często nieoczywistymi analizami hipochondrii zarówno z perspektywy historycznej, jak i współczesnej. Na uwagę zasługuje umiejętność opowiadania z dystansem przy jednoczesnym, nieukrywanym przecież, zaangażowaniu. Crampton nie tyle rekonstruuje historię hipochondrii, co raczej pokazuje, jak wiele różnych kontekstów wyłania się z nadmiernego wsłuchiwania się we własne ciało w poszukiwaniu choroby. Wśród nich na uwagę zasługują nie tylko te związane bezpośrednio z medycyną, ale i ze społecznym postrzeganiem bólu, próbą kontrolowania cierpienia, modą na zarządzanie zdrowym stylem życia czy bagatelizowaniem niektórych przeżyć z powodu płci. Interesujące wątki to także te motywy, które odsłaniają tworzenie mitów i nośnych metafor, wokół niektórych dolegliwości. Przykładem mogą być chociażby określenie tytułowe lub złudzenia oferowane przez fałszywych uzdrawiaczy. Świetne są również fragmenty dotyczące komicznych aspektów hipochondrii. Warto!
Caroline Crampton, Ciało ze szkła. Historia hipochondrii, przeł. Martyna Tomczak, Wyd. Czarne, Wołowiec 2025.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz