Pozbawieni możliwości (O. Gitkiewicz, Nie zdążę)

Reportaż Olgi Gietkiewicz rodzi mieszane odczucia. Z jednej strony mamy do czynienia z podjęciem bardzo ważnego społecznie i politycznie tematu, z drugiej po raz kolejny autorka ma problem z dopracowaniem formy swojej opowieści. W którymś momencie, kiedy opadnie efekt pierwszego wrażenia, związany z uświadomieniem sobie, że wykluczenie komunikacyjne to kwestia, której opisanie było bardzo potrzebne, zaczynamy odczuwać to, co ostatecznie psuje efekt, a mianowicie problemy z dobrym spuentowaniem historii, trudności ze zbudowaniem napięcia, miejscami nadmierne relacjonowanie, czy wyjątkowo irytującą manierę (dostrzegalną zresztą u wielu reporterów) budowania akapitu z jednego zdania. No tak, ale poza wspomnianymi problemami z formą, mamy znakomity temat, świetną okładkę i bardzo dobry tytuł. Co prawda, trudno w tym wypadku mówić o równowadze, ale faktem jest, że dyskusja wokół likwidowanych połączeń lokalnych i regionalnych, rozbierania torów, znikania z powierzchni ziemi przystanków PKS, niszczejących dworców itp. okazuje się ważnym głosem na temat tego, co potocznie można by określić „wylewaniem dziecka z kąpielą”. To, co zniknęło i co uległo likwidacji, stanowi odbicie tego wszystkiego, co działo się z naszym społeczeństwem i co akceptowali lub inicjowali politycy. Opowieść o transporcie publicznym staje się również historią naszych złudzeń i marzeń, łatwości, z jaką zrezygnowaliśmy ze wspólnoty, na rzecz epatowania jednostkowym stanem posiadania, przeniesienia znaczeń i położenia większego nacisku z tego, co nasze i wspólne, na to, co moje i własne. „Nie zdążę” to reportaż inspirujący do refleksji, dyskutowania, podawania przykładów z najbliższego otoczenia. Tylko ta forma…

Olga Gitkiewicz, Nie zdążę, Wyd. Dowody na Istnienie, Warszawa 2019.