Najnowsza książka Piotra Siemiona to powieść dystopijna szczególnego rodzaju. Z jednej strony mamy bowiem do czynienia z portretem świata po katastrofie, a wyzwolenie się z jej wpływu raczej wygląda na niemożliwe. Z drugiej to myślenie o przyszłości i świecie możliwym zaburzone zostaje przez czytelne odwołania do rosyjskości, polskości i niemieckości, a więc narodowości pełniących podczas II wojny światowej konkretne role. To, co prawdopodobne, miesza się więc tutaj ze skojarzeniami tego, co faktycznie miało miejsce. W efekcie opowieść Siemiona raz zbliża się do historii, która mogłaby być ostrzeżeniem z racji swojego umieszczenia poza czasem i miejscem, innym razem wydaje się jeszcze jedną wariacją na temat tego, co jednak już się w jakimś stopniu wydarzyło. Lawirowanie między tymi dwoma sposobami zakorzenienia wywołuje ciekawie i nieoczywiste napięcie, które autorowi udaje się utrzymać właściwie do samego końca. Najciekawsze w tej opowieści są dwa wątki. Pierwszy rozgrywa się na poziomie zderzenia kobiecości i męskości oraz renegocjowania tego, kto tak naprawdę ma realną moc sprawczą i siłę, by przetrwać najgorsze. Intrygującym pomysłem jest stworzenie silnego sojuszu między kobietami i jednocześnie wykorzystanie kobiety przeciwko innej kobiecie. Drugi wątek to kwestia idei i umiejętności roztaczania wizji na temat przyszłości. To, co wydawało się jednoznaczne, bo poddane hierarchiczności i wpływom rozkazów, raptem zostaje rozbite od środka, bo idea oddawania życia zostaje zamieniona na ocalenie i przetrwanie. Warto!
Piotr Siemion, Bella, ciao, Wyd. Filtry, Warszawa 2022.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz