Książka Meg Kissinger to ciekawy przykład pisania, które można by określić mianem autobiografizmu w sprawie. Autorka rekonstruuje historię swojej rodziny z perspektywy posiadanej dzisiaj wiedzy, ale i poprzez pamięć milczenia, zagubienia, niejasności, towarzyszących codziennemu życiu wtedy, kiedy była dzieckiem. Ta podwójność wydaje się szczególnie istotna. Dzięki niej udaje się autorce zbliżyć do momentu, w którym tajemnicę zastępuję rodzaj ważnego, bo tożsamościowego katharsis. Na uwagę zasługuje portret matki, kobiety kulturowo i religijnie zobligowanej do rodzenia dzieci, zagubionej w macierzyństwie, popadającej w depresję i rozpaczliwie próbującej odnaleźć się w rzeczywistości. Napięcie towarzyszące jej biografii jest wyjątkowo poruszające. Wiele mówi o zmianach zachodzących w postrzeganiu ról pełnionych przez kobiety, odsłania rysy w społecznie oczekiwanej doskonałości, wreszcie obnaża samotność i wykluczenie. Te ostatnie są doświadczeniem matki podczas pobytów w szpitalu, tych pobytów, o których wszyscy coś wiedzą i o których tak niewiele wiedzą dzieci. Ważne pytanie towarzyszące opowieści Kissinger to nie tylko kwestia zrozumienia, nazwania i zaakceptowania choroby psychicznej, ale też problem samobójstwa. Opowiadając o swojej rodzinie, autorka i dokonuje wiwisekcji na bliskich, i próbuje przeprowadzić proces autoterapii. Jednocześnie świadomie posługuje się wspomnianym autobiografizmem. Nie o wspomnienia tutaj chodzi, ale raczej o analizę przypadku znanego najlepiej i najdokładniej. Książkę Kissinger można również traktować jako rodzaj testamentu dla tych członków rodziny, którzy nie poradzili sobie z własnymi problemami psychicznymi, ale i dla tych, obcych, nieznanych, którzy mają podobne przeżycia i nie umieją znaleźć odpowiednich słów, by rozmawiać o tym, co najważniejsze.
Meg Kissinger, Nieobecni. Milczenie wokół chorób psychicznych w rodzinie, przeł. Jan Dzierzgowski, Wyd. Czarne, Wołowiec 2025.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz