Niespodziewanie (A.S.A. Harrison, W cieniu)

To historia związku, który rozpada się, choć nic nie zapowiada zbliżającej się katastrofy. To historia miłości, która ginie w rutynie odgrywanych na co dzień ról i przekonania, że powtarzalność scala mocniej niż element zaskoczenia. To historia zdrady, która początkowo nie miała mieć w sobie nic z ostateczności, a emocje jej dotyczące – i te związane z namiętnością, i te z rozczarowaniem – trzymane były na wodzy. Ani on, ani ona nie spodziewają się, że ich życie niebawem się zmieni. Pozornie idealny związek (świetny opis wspólnie spędzanego wieczoru), jak się okazuje, posiada kilka rys. On bywa zainteresowany innymi kobietami i nie poprzestaje na wyobrażaniu sobie tego, co mógłby z nimi robić. Ona buduje swoją siłę na masce obojętności, spokoju i niewidzeniu. Oboje tak naprawdę cały czas się oszukują. Do czasu. Wszystko zmienia się wtedy, gdy forma zaakceptowana przez bohaterów zderza się z chaosem skojarzonym z kochanką mężczyzny. Owszem, mamy tu pewien dobrze znany schemat: oni są ze sobą wiele lat, on zdradza ją z kobietą, która mogłaby być jej córką, a idealny świat ludzi sobie bliskich zamienia się w stopniowe celebrowanie obcości. Jest jednak w tej opowieści pewna świeżość. To nie jest kolejna powieść o miłości, choć o miłość między innymi w niej chodzi. To historia samotności i tego, do czego może doprowadzić nas koszmar doświadczenia prywatnego końca świata. W ostatecznym rozrachunku nie liczy się, kto daną rzecz zrobił, równie winny jest bowiem ten, kto zamierzał tak samo ostatecznie przerwać absurd tego, co zaczęło tak bezlitośnie pochłaniać. „W cieniu” jest dowodem na to, że literatura popularna w wydaniu bliskim literaturze środka może postawić na nienadużywanie emocji, ascetyzm opisu, ucieczkę od pretensjonalności i koncentrację na codzienności. Warte uwagi!

A.S.A. Harrison, W cieniu, przeł. Dorota Malina, Wyd. Znak, Kraków 2015.