Powieść Feito to intrygujący przykład zderzania tego, co realistyczne, z tym, co wyobrażone, tego, co kontrolowane jest formą, i tego, co wymyka się jakimkolwiek ograniczeniom, tego wreszcie, co zawiera w sobie autentyczność i tego, co opiera się głównie na realizowanym na co dzień spektaklu. Pani March jest żoną znanego pisarza. Drugą żoną, jak się potem okaże, i kobietą, dla której to, jak ją postrzegają inni, jest wyjątkowo istotne. Ponieważ nie czytała najnowszej książki męża, nie jest w stanie stwierdzić, czy rzucone mimochodem stwierdzenie, które słyszy w piekarni, o jej podobieństwie do głównej bohaterki, jest prawdziwe. Zdanie to jednak uruchamia całą lawinę wydarzeń i zachowań, co do których nie będziemy do końca pewni, czy dzieją się tylko w głowie bohaterki, czy może miały miejsce faktycznie. Jednocześnie kwestia wiarygodności owych stanów szybko zostaje zawieszona, bo tak naprawdę nie ma większego znaczenia, czy Pani March popada w szaleństwo, czy może zauważa po prostu rzeczy, które miały być ukryte lub – przeciwnie – zostały specjalnie dla niej pokazane. Wydarzenia te zmieniają bohaterkę. Czynią ją jeszcze bardziej skoncentrowaną na sobie, skupioną na tym, co widzi lub chyba widzi, wsłuchaną w dźwięki, które powołują do życia alternatywny świat. Powieść Feito mogłaby być jeszcze jedną banalną historią o problemach w małżeństwie, zdradzie, rozmijaniu się celów męża i żony. Mogłaby, ale na szczęście nie jest. Otrzymujemy bowiem intrygującą powieść psychologiczną z pogranicza realizmu, groteski i mrocznej baśni z nawiązaniami do thrillera i romansu á rebours – wartą uwagi, a to najważniejsze.
Virginia Feito, Pani March, przeł. Tomasz Wyżyński, Wyd. Echa (Czarna Owca), Warszawa 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz