To opowieść o mieście wyłaniająca się ze świadectw i wspomnień ludzi, z którymi Taylor rozmawiał. Z jednej strony widać tutaj wielość doświadczeń, co jest oczywiste w przypadku tylu fragmentów różnych biografii, z drugiej Nowy Jork okazuje się łącznikiem dla tych wszystkich osób, których historie pojawiają się w publikacji. Ważnym elementem definiowania miasta stają się zmysły. Kluczowe są zapachy (mamy chociażby opis Times Square jako miejsca naznaczonego seksem czy opis miasta przesiąkniętego zapachem dymu i pyłu powstałego po ataku na World Trade Center), smaki (jedzenie z różnych części świata i jeżdżenie po wybrane produkty do konkretnych dzielnic, w których potrawy są najlepsze) i dźwięki (zwłaszcza głosy tych zapamiętanych, bo ważnych, ale i tych zupełnie przypadkowych osób). To one określają życie, a więc i tę zwykłą, i tę odświętną codzienność. Jednocześnie zapowiadają też zagrożenie śmiercią. W książce natkniemy się również na nowojorskie relacje z czasów pandemii. W przypadku zachorowania na koronawirus mamy utratę smaku i węchu. Opowieści bohaterek i bohaterów książki łączy skupienie się na sprawach związanych z warunkami zamieszkania (wielkość, klimat, czynsz, pozór trwałości), na pracy, przemieszczaniu się (ważny wątek jeżdżenia metra), czy problemach związanych z różnicami klasowymi, rasowymi, ale i różnorodnością kulturową. W wielu wypowiedziach powraca motyw miasta, w którym się wierzy, że coś się osiągnie, które sprzyja realizowaniu marzeń, które daje niepowtarzalne i nieistniejące gdzie indziej szanse. Pojawia się również wątek nieoczywistych spotkań. Da się go określić mianem „przypadkowości stwarzającej”. To jedna z cech charakterystycznych Nowego Jorku, miasta, w którym wszystko może się zdarzyć i każdego można spotkać (wspomnienie starego Franka Sinatry lub nagrywającego po sąsiedzku Davida Bowiego). Intrygujące.
Craig Taylor, Nowojorczycy. Miasto i ludzie, przeł. Aga Zano, Wyd. Znak, Kraków 2022.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz