Cienka granica (O. Hund, Psy ras drobnych)

Tego debiutu nie wolno przeoczyć! Proza krótka, ale przemyślana, mocna, grająca na emocjach, ale precyzyjnie operująca słowem, miejscami straszna, a nawet przerażająca, miejscami zabawna, pełna ożywczej energii likwidującej obojętność. Miejsce, w którym rozgrywa się akcja to szpital psychiatryczny, choć mówienie w tym wypadku o akcji sugeruje logiczny ciąg wydarzeń, którego tutaj tak naprawdę nie ma. Choć Olga Hund opisuje szaleństwo, to jednak jej bohaterka okazuje się kimś bardzo racjonalnym w tym świecie, w którym wydarzyć się może wszystko i wszystko trzeba próbować zrozumieć. Krótkie sceny, obrazy, migawki ze szpitalnej codzienności nie oswajają rzeczywistości. Wręcz przeciwnie, pokazują, że w portretowanym świecie trwa wojna. Wszystkich ze wszystkimi. Lekarzy i pielęgniarek z pacjentami, pacjentów przebywających w odosobnieniu dłużej z tymi, którzy są na leczeniu krócej, tych, którzy coś rozumieją, z tymi, którzy stracili kontakt z rzeczywistością. Wreszcie można też mówić o walce na poziomie indywidualnym – między tym, kim się próbuje być, by skutecznie udawać, a tym, kim się jest w środku. Oldze Hund udaje się pokazać szaleństwo jako metaforę samotności w tłumie. Jedyną reakcją na wykluczenie staje się zbudowanie czegoś alternatywnego, a że takie próby mają zwykle kruche fundamenty, nic więc dziwnego, że pacjenci powracają do szpitala, od którego próbują uciec. Bardzo dobre.

Olga Hund, Psy ras drobnych, Wyd. korporacja ha!art, Kraków 2018.