Pożegnanie (Ch. Laume, Ostatnia miłość Edith Piaf)

To publikacja adresowana przede wszystkim do wielbicieli Edith Piaf. Christie Laume jest siostrą Théo Sarapo, ostatniego ukochanego i męża pieśniarki. Jako młoda kobieta, dopiero rozpoczynająca swoje dorosłe życie, autorka książki mieszkała z bratem i jego żoną. To ona była pierwszą osobą, do której zatelefonował Théo, kiedy Piaf zmarła. Była więc kimś zaufanym – to jej wiele razy pieśniarka się zwierzała. Autorka entuzjastycznie podchodziła do tego, co ją spotyka. W jej wspomnieniach widać zachwyt z powodu możliwości towarzyszenia tak wielkiej gwieździe oraz pewnego rodzaju naiwność. Trudno tę książkę uznać za literacko wartościową, ma jednak wymiar poznawczy. Autorka stara się opisywać szczerze to, czego była świadkiem. Pojawiają się więc i te ciemniejsze odsłony osobowości Piaf, niewątpliwie jednak dominują w narracji Laume kolory jasne i optymistyczny ton. Tytułowa „ostatnia miłość” staje się w jej wspomnieniach „wielką miłością”. Edith Piaf i Théo Sarapo tworzą wyjątkowo zgraną parę. On opiekuje się schorowaną i starszą partnerką, ona jest nie tylko zapatrzona w swojego mężczyznę, ale i próbuje wykreować go na piosenkarza. Widać więc wyraźnie, że związek ten opiera się na relacji Mistrzyni – Uczeń. Gdzieś w tle wspomnień Laume pojawia się również opowieść o ówczesnym życiu artystycznym oraz o regułach panujących w środowisku skoncentrowanym wokół Piaf. W przeważającej jednak części mamy tutaj do czynienia z historią intymną. Autorka utrwala to, co zrodziło się między jej bratem a wielką gwiazdą francuskiej piosenki – miłość, która pozwoliła umrzeć Piaf w spokoju i poczuciu bycia kochaną.

Christie Laume, Ostatnia miłość Edith Piaf, przeł. Larysa Michalska-Guidon, Wyd. Marginesy, Warszawa 2014.