Książka Strzałkowskiej i Latos zaskakuje. Dlaczego? Ano dlatego, że można o niej powiedzieć, że jest zbiorem reportaży i rozmów „w kontrze”. Nie jest to publikacja reagująca na modne tematy, nie jest to też tom, który zabiera portretuje nieznane rejony świata, nie jest to również taka odsłona opowieści, która zmusza nas do zmierzenia się z tematami szczególnie trudnymi, doświadczeniami ekstremalnymi, przeżyciami, które odsłaniają mroczną naturę człowieka. Elżbieta Strzałkowska i Grażyna Latos opowiadają o starości. Są dalekie od uznawania tego stanu za aberrację, z wrażliwością dostrzegają wielość postaw związanych z doświadczaniem i przeżywaniem starzenia, nie poprzestają na portretowaniu codzienności, ale też – rozmawiając z ekspertami – opatrują swoje teksty reporterskie narracją o charakterze edukacyjnym. Fakt, iż mamy do czynienia z przyjrzeniem się temu, co jest kolejnym etapem życia i co bywa różnie definiowane przez poszczególne osoby, okazuje się bardzo ważnym działaniem na rzecz przyglądania się i poświęcania uwagi temu, co nie jest spektakularne, ale bywa bardzo ważne. Mówię o zwyczajności nie bez powodu, bo w reportażach autorek obecne są takie kwestie, jak np. żywienie ludzi starszych, opieka medyczna, problemy z pamięcią, samotność. Bardzo ważnymi cechami zaprezentowanych rozmów ze specjalistami jest brak kategorycznych ocen i opowiadanie o problemach w empatyczny i prowadzący do zrozumienia sposób. Strzałkowska i Latos pokazują, że można pisać – użyję ponownie tego określenia – pozostając „w kontrze” do mód, zachowując szacunek dla bohaterów i angażując odbiorców w historie pozbawione fajerwerków.
Elżbieta Strzałkowska, Grażyna Latos, Jak złodziej przyszła. Reportaże i rozmowy o starości, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2024.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz