Książka Clarissy Ward to ciekawe połączenie narracji autobiograficznej z korespondencją wojenną. Nadmierna obecność autorki mogłaby być ryzykowna, gdyby nie fakt, że reporterce udaje się zachować równowagę między opowieścią o zdobywaniu pierwszych doświadczeń w zawodzie a bezpośrednią relacją z frontu. Książka Ward okazuje się znakomitym podręcznikiem dla tych, którzy chcą dzisiaj uprawiać dobre dziennikarstwo. Autorka pokazuje z jednej strony kolejne etapy kariery i pokonywanie własnych ograniczeń, z drugiej dokumentuje współczesny świat oraz deklaruje poczucie odpowiedzialności za to, by inni dowiedzieli się tego, jak dramatyczne przeżycia są udziałem ludzi na wojnie. Symboliczne, a zarazem dobitne w przekazie, będą w tym kontekście zdjęcia i opisy zwłok lub publicznych egzekucji przygotowywanych przez ekstremistów. Na uwagę zasługuje kobieca perspektywa obecna w opowieści Ward. Reporterka opowiada o możliwych konsekwencjach wynikających z różnic kulturowych, o zagrożeniach czyhających na kobietę, o wspólnotach kobiet, w których przekazywane informacje mają inny charakter niż w grupach męskich, o uprzywilejowaniu dziennikarek, które mogą przemieszczać się między grupami kobiet a grupami mężczyzn, wreszcie o zaangażowaniu i pracy w terenie konfliktów w zaawansowanej ciąży. Warto również docenić mówienie o przyjaźniach i wsparciu otrzymywanym przez współpracowników. Mowa zarówno o sympatycznych gestach potwierdzających istnienie normalności mimo wszystko, ale i o towarzyszeniu w trudnych chwilach, kiedy emocje pojawiające się w reakcji na czyjąś śmierć lub zagrożenie nie pozwalają racjonalnie myśleć. Opowieść Ward to także deklaracja trwałości rodzących się więzi oraz straty wpisanej w uprawianie zawodu korespondentki wojennej. Biografia Ward znaczona jest pożegnaniami tych, którzy razem z nią byli na wojnie. Otrzymywanie informacji o czyjejś śmierci staje się dramatycznym leitmotivem, odsłaniającym dramatyczne koszty uprawiania dziennikarstwa. Proszę czytać, bo warto. Ostatecznie pojawia się bowiem w tej książce ważna nadzieja, że mimo wszystko i wbrew wszystkiemu trzeba mówić o złu i trzeba pokazywać zło – po to, by mogło zwyciężyć dobro.
Clarissa Ward, Na wszystkich frontach. Edukacja reporterki, przeł. Kaja Gucio, Wyd. Osnova, Warszawa 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz