Powieść czeskiej autorki to ciekawy przykład połączenia pożegnania i dotarcia do takiego momentu w życiu, w którym pojawia się myśl, że jednak można przetrwać, oraz rozpamiętywania i oskarżania siebie za śmierć, na którą nie miało się wpływu. Autorka doskonale rozgrywa wątek niewinnego zapatrzenia się w ostateczność i decyzji, której nikt nie mógł przewidzieć. Nieoczywiste jest także zwrócenie uwagi na perspektywę zmieniającą wszystko. Kiedy dane wydarzenia mają miejsce, nie wydają się podejrzane i nie sprawiają wrażenia, że cokolwiek złego zapowiadają. Kiedy jednak myśli się o nich wtedy, kiedy wiadomo, że niczego nie da się już cofnąć, zyskują inne znaczenie i stają się bliskie ostrzeżeniu. Wspomnienia z dzieciństwa oraz z okresu dorastania pokazują silna więź między siostrami. Śmierć jednej z nich okazuje się czymś nieoczywistym – przynosi rodzinny wstyd i konieczność sformułowania wersji wydarzeń specjalnie dla ciekawskiego i oceniającego otoczenia, prowadzi do zagubienia i poczucia, że bycie samemu to coś w rodzaju okaleczenia i umierania jeszcze za życia, odsłania toksyczność więzi, która zmienia widzialność jej uczestniczek i prowadzi do zaistnienia podporządkowania i dominacji. Opowieść o śmierci, żałobie i godzeniu się z brakiem zamienia się powoli w historię opowiedzenia się po stronie życia. To słowo „wybór” stanie się ostatecznie najistotniejsze – pozwoli na śmierć, ale i umożliwi przetrwanie. Bardzo dobre!
Lucie Faulerová, Śmierteńka, przeł. Agata Wróbel, Wyd. Dowody, Warszawa 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz