To mógłby być reportaż, który warto czytać i o którym warto rozmawiać. Niestety, choć mamy do czynienia z tematem ważnym, to jednocześnie sposób ujęcia tego problemu kwalifikuje publikację do reakcji w postaci obojętnego wzruszenia ramion. To reportaż słaby – i literacko, i kompozycyjnie, i pod względem podejścia do zgromadzonych materiałów. Autorka skupia się na osobach, które na co dzień mierzą się z zaburzeniami odżywiania. Choć podtytuł może sugerować odsłonięcie różnych aspektów poruszanej kwestii, to tak naprawdę dominują tutaj opisy zachowań związane z obsesyjnym odchudzaniem się, a więc bulimia, anoreksja czy kompulsywne objadanie się. Równolegle w odpowiednich proporcjach powinny się pojawić teksty poświęcone osobom walczącym z nadwagą lub otyłością. Wtedy obraz tytułowych głodnych, niejedzących i jedzących, byłyby pełniejszy. Poszczególne historie potraktowane są dość powierzchownie, a choć dotyczą losów konkretnych jednostek na plan pierwszy wysuwa się powtórzenie. Nie jest to, niestety, zabieg, który ma pokazać pewną wspólnotę losów, raczej rodzaj odsłonięcia bezradności twórczej. Klaudia Stabach traktuje swoich bohaterów dość schematycznie, powierzchownie, nie stara się wyjść poza ogólnie dostępną wiedzę na temat wspomnianych zaburzeń. Choć posiłkuje się momentami wsparciem ekspertów, przeprowadzone rozmowy wydają się sztucznie dołączone do książki, tak, jakby reporterka nie miała pomysłu na jej ostateczny kształt. Mocno wątpliwe są fragmenty ujawniające obecność autorki. Wybrzmiewają nieco naiwnie, są nieporadną próbą fabularyzacji tekstu, niepotrzebnie wprowadzają ton sentymentalny i ckliwy (np. opis podróży do Krakowa). Tak naprawdę w „Głodnych” jest materiał nie na książkę, ale na jeden dłuższy reportaż. Trzeba by jednak nie tylko go dopracować, ale i odejść od formuły lifestylowej, która dominuje w publikacji. Lektura niekonieczna.
Klaudia Stabach, Głodne. Reportaże o (nie)jedzeniu, Wyd. Wielka Litera, Warszawa 2023.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz